Blisko siedemdziesięciu miłośników jazzu zdecydowało się pokonać zasypane śniegiem wałbrzyskie drogi i dotarło do klubu A’Propos. Tam czekał na nich nietuzinkowy muzyczny skład marzeń z Miśkiewiczem na czele.

 

 

Zespół dopełniali gitarzyści Marek Napiórkowski i Michał Barański oraz bębniarz Robert Luty. Muzycy zaprezentowali w dwóch setach osiem różnorodnych utworów zarejestrowanych na najnowszej płycie Miświewicza – „Full Drive 3”. Legendarny saksofonista dobrał kompozycje autorstwa m.in. Marcusa Millera i Joe Zawinula. Przed trzecią kompozycją frontmen zapowiedział gościa specjalnego – wirtuoza trąbki Michaela „Patches” Stewarta. Czarnoskóry muzyk grał m.in. z Quincy Jonesem, Davidem Sanborem, George Duke’em i Whitney Houston. I faktycznie okazał się mistrzem. Kiedy zaczął dąć w blaszaka, brzmienie kwintetu zdecydowanie zyskało. Publiczność na każdą kanonadę trębacza reagowała spontanicznym aplauzem.

Miśkiewicz nie dawał się jednak zepchnąć na drugi plan i co rusz wdawał się z nim w muzyczny dialog. Mnie najbardziej przypadły do gusty bardziej balladowe utwory. Jeden z nich, pochodzący z Brazylii, brzmiał niczym tytułowa piosenka z bajki „Miś Uszatek”. W tym przypadku taki wybór może tłumaczyć nazwisko Miśkiewicza.

Oczywiście nie mogło zabraknąć bisu. Tym razem do pomocy została zaproszona widownia. Jej okrzyk – „yeeh” jeszcze bardziej zdynamizował przebojowy utwór Joe Zawinula. Kiedy wydawało się, że 22.10 będzie oznaczała koniec koncertu, na scenę został wniesiony urodzinowy tort dla Marka Napiórkowskiego. Jazzmeni nie mieli wyjścia, w ramach podziękowania zagrali jeszcze raz. To był bez wątpienia niezły występ, choć można było mu zarzucić mimo wirtuozerii artystów trochę już trącące myszką brzmienie.

 

FOT. PIOTR BOGDAŃSKI