Dlaczego dyrektor Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu jest miłosnym długodystansowcem?

 

 

– Ja jestem tak zwanym długodystansowcem. Poza kilkoma młodzieńczymi „zaczadzeniami”, moją wielką miłością był i jest mój mąż. Poznałam go w połowie lat siedemdziesiątych, kiedy byłam na pierwszym roku studiów. Moi znajomi jeździli latem pod namioty. Ja nie mogłam się do nich przyłączyć, ponieważ byłam chorowita. Moja przyjaciółka zaprosiła mnie na spotkanie, podczas którego nasza paczka miała omówić kwestie organizacyjne wyjazdu do Darłowa. Mojego przyszłego męża poznałam właśnie na tym spotkaniu. Graliśmy w „chińczyka”, rozmawialiśmy. Później oni wyjechali do Darłowa, a ja spędziłam wakacje w Międzyzdrojach. Mój wyjazd nie był szczególnie udany, w przeciwieństwie do wczasów pod namiotami moich przyjaciół. Po powrocie zaprosili mnie na prywatkę na Piaskowej Górze, opowiadali o fantastycznych przygodach, pokazywali zdjęcia. On też tam był. Paliłam wtedy dużo papierosów. Mój przyszły mąż zawsze był w pogotowiu z zapałkami. Umówiliśmy się już następnego dnia, a kolejne wakacje spędziliśmy już razem pod namiotami. Od tego pamiętnego lata minęło ponad 35 lat. Niedawno obchodziliśmy kolejną rocznicę naszego małżeństwa…