Tadeusz Skrężyna, którego spotkaliśmy siedzącego za kierownicą swojego Lanosa, lubi jazdę samochodem. Jeździ bardzo ostrożnie i bezwypadkowo. Nie tylko nie przypomina sobie, ale na pewno nie dostał przez całe życie ani jednego mandatu. Nie było takiej sytuacji,·a prawo jazdy ma od… 72 lat.

 

 

 

 

– Pierwszym moim autem była 4 drzwiowa Skoda: typ Trubadur, którą jeździłem po wojnie w Wałbrzychu od 1946 roku – opowiada, zdziwiony naszym zainteresowaniem. – Potem kupowałem auta produkcji polskiej – Warszawę i bardzo długo nią jeździłem, później Fiata 125, a miałem ich kolejno – aż cztery. Jeszcze później malucha 126p. Tego – miałem jednak najkrócej – bo mi się cały czas wydawało, że jeżdżę siedzeniem po jezdni.·Zmieniłem go na Poloneza, a teraz mam Lanosa, którego kupiłem w 1999 roku. Dla mnie auta nie mają tajemnic. Przez całe życie naprawiałem i naprawiam je dalej sobie sam. Oczywiście przy mniejszych awariach, które nie wymagają obecności w warsztacie. Większych nie mam, bo ja auta znam i potrafię wyczuć, gdy coś się z nim dzieje nie tak!

 

 

 

Pierwsze prawo jazdy Tadeusz Skrężyna, który skończył w marcu 92 lata uzyskał, mając 19 lat. Osób z takim stażem za kierownicą jest zapewne niewiele w Polsce,·nie mówiąc już o Wałbrzychu.

– Uprawnienia do prowadzenia samochodu uzyskałem w rodzinnym Borysławiu podczas wojny w 1940 r. – wspomina.·-·Potem okupanci wysłali mnie dodatkowo na kurs doszkalający na prawo jazdy kategorii najwyższej do Lwowa – w roku 1943. Wtedy pracowałem w przemyśle naftowym i obsługiwałem Bisinga-wag. To był bardzo nowoczesny samochód ciężarowy, z urządzeniem wyciągowym na skrzyni. Przy jego pomocy remontowano zagwożdżone szyby naftowe. Niemcy odebrali mi w końcu prawo obsługi tego samochodu bo uznali, że się zupełnie nie nadaję. A ja tylko udawałem, na moje szczęście nie podejrzewali sabotażu. A ja nie chciałem, zresztą jak wielu innych Polaków tam pracujących, aby Niemcy mieli to, na czym im najbardziej zależało w Borysławiu, czyli ropę. Przez cały dzień naprawialiśmy, co kazali nam robić, a potem nagle się coś urywało. W końcu „moje auto”, tego pięknego bisinga, dostał młody Ukrainiec, który nie miał takich skrupułów i oczywiście wykonywał wszystkie polecenia Niemców.

 

 

Niemcy dali mi do obsługi gorsze auto mówiąc, że z tym już powinienem sobie poradzić – Berlieta z 1916 roku. Był to samochód ciężarowy mniej nowoczesny, na masywnych kołach, bez opon – tylko z twardą gumą. Te Berliety były zakupione przez polską armię latach 1919-20 i znajdowały się na wyposażeniu jednostki wojskowej w Stryju. Podczas okupacji Niemcy z powodzeniem wykorzystywali je do licznych prac w Borysławiu. Zapałało się te samochody ręczną korbą. Wymagało to siły i umiejętności, bo jak się zrywał łańcuch to mógł połamać ręce…

Tadeysz Skrężyna jako kierowca ma na swoim koncie także doświadczenie w prowadzeniu rosyjskich „ ZiS -ów piątek”.

– Było to także w Borysławiu, gdy weszli do nas Rosjanie – opowiada. – Wiele razy już z Wałbrzycha jeździłem autem z rodziną nad polskie morze. A za czasów ZSRR raz nawet na urlop -prywatnym samochodem osobowym pojechałem z Wałbrzycha aż do republik kaukaskich, co było sporym wyzwaniem – dodaje. – Potem jeszcze kilka razy jeździłem na Ukrainę i dziś bym dał radę – zapewnia. – Jako pracownik MPK zdobywałem kolejno wszystkie, uprawnienia do prowadzenia: tramwajów, trolejbusów, samochodów ciężarowych i autobusów. I potrafiłem je w razie potrzeby poprowadzić. Byłem też swego czasu kinooperatorem, obsługiwałem projektor filmowy w Borysławiu i tu zaraz po wojnie, w Wałbrzychu – tam też są kółka, choć w zupełnie innym celu – śmieje się!

Rady dla młodych kierowców?

– Tylko jedna, której jestem wierny przez całe życie: jeździć w zgodzie z przepisami i nigdy się nie spieszyć. Ostrożność się opłaca – ja to wiem.

 

 

Fot. Ryszard Wyszyński